دوستت دارم نمی گویم

                   تا غرور کشته مرا به بیماری

زانکه می دانم این حقیقت را

                   که حقیقتا دوستم داری

هیچ وقت فکر نمی کردم یه روزی عاشق بشم ولی بالاخره منم گرفتار شدم.

یه نفر پیدا شد که با صبرو حوصله بداخلاقی های منو تحمل کرد واینقدر محبت کرد که

قلب سنگ منو ذره ذره آب کرد.

منی که با سنگ دلی و بی رحمی دل همه رو شکستم و با خنده ای مستانه

به عشقشون خندیدم!!!

قبلا عاشق این شعر بودم:

                                 دوست ندارم که بگویم دوستت دارم

                                 دوست دارم که بدانی دوستت دارم

ومعتقد بودم اینایی که همیشه میگن دوست دارم ،عاشقتم دروغ میگن اگه راست

میگن در عمل ثابت کنن!

حالا یکی پیدا شده که تمام حرکات و اعمالش داد میزنه که عاشقه ولی...

ومن در حسرت شنیدن یک دوست دارم!

این وبلاگ درست کردم با یادش و به عشقش و توش خاطراتمونو و هرچیزی که

منو به یادش میندازه می نویسم وتقدیمش می کنم

شاید یه روزی باهم و در کنار هم اینارو خوندیم وبه گذشته ها لبخند زدیم.